Галина АНТОНОВА

«Пить бросить легко. Я сам бросал сто раз», - это я перефразировала известное выражение американского писателя и журналиста Марка Твена. Он говорил о курении. Читать дальше

«Участие в конкурсе, своего рода, опыт. Победа в нём – профессиональный рост. И каждое достижение наших учеников и учителей – это огромный труд и наша гордость, - уточнила заместитель директора школы искусств Марина Пахомова. – В марте копилка школьных достижений значительно пополнилась». Читать дальше

27 марта в Сморгони прямую телефонную линию и личный прием граждан провел первый заместитель председателя Гродненского облисполкома Иван Жук. Читать дальше

Его соцсети пестрят фотографиями с концертов и корпоративов. И семейными тоже. Снимки он обязательно подписывает цитатами известных людей или своими мыслями. И сразу можно понять, какой человек скрывается за фотографиями и словами. Необычайный оптимист. Энерджайзер. Балалаечник-виртуоз. Человек-праздник. Безусловно, селф-мейд (в переводе с английского – сделал себя). Он не может не нравится. С него хочется брать пример. Наша «звезда», наш земляк, наша гордость – Саша Воронище 20 марта выступил с концертом в районном центре культуры. В Сморгонь он приехал по приглашению школы искусств, где когда-то учился и немного преподавал. Концерт прошел в рамках празднования 75-летия Гродненской области и в Год малой родины. Читать дальше

“Аддавайся жыццю светланосна!” Вось так лаканічна і вельмі трапна, на мой погляд, беларуская паэтка Ніна Мацяш адкрыла сакрэт сапраўднага чалавечага шчасця. У гэтых трох словах – увесь Аляксандр Дзяруга. Читать дальше

“Ёсць звычайныя людзі, ёсць высокадухоўныя. Дзяруга быў высокадухоўным”, - вось так лаканічна і дакладна ахарактарызавала асобу Аляксандра Дзяругі Соф’я Лазар. З Аляксандрам Анісімавічам яна пазнаёмілася напачатку 60-х гадоў мінулага стагоддзя, калі стала працаваць у Смаргоні пасля заканчэння педвучылішча. Яна была актывістка. Камсамолка, артыстка і проста прыгожая дзяўчына. Цудоўна дэкламавала вершы, спявала ў хоры, была вядучай на розных святах. Такую моладзь Дзяруга асабліва любіў. Яго называлі эстэтам. Ён сапраўды цаніў прыгажосць ва ўсіх яе праявах. Не сакрэт, што нават у першы рад аркестра садзіў самых прывабных дзяўчат. “У чалавека ўсё павінна быць прыгожым: і твар, і адзенне, і душа, і думкі”, - Антон Паўлавіч Чэхаў быў не адзінокі ў сваім перакананні. Читать дальше

Селф мэйд (у перакладзе з англійскай мовы – сябе зрабіў). У сучасным свеце так называюць людзей, якія дабіліся поспеху самастойна, без дапамогі іншых. Яны мэтанакіраваныя і заўсёды даводзяць пачатую справу да канца. Мне здаецца, што гэты выраз добра характарызуе Дзяругу. Хаця многія лічаць, што на фарміраванне асобы Аляксандра Анісімавіча моцны ўплыў аказала сям’я яго жонкі Надзеі Капусцінскай. Яе бацька Кастусь Іванавіч быў адвакатам (скончыў юрфак Варшаўскага ўніверсітэта), пісаў вершы, музыку, граў на скрыпцы, быў заўзяты пчаляр і садавод. У 1937 годзе Капусцінскія (у тым ліку і Дзяруга, ён ужо быў жанаты) пераехалі з Вільні ў Смаргонь, купілі хату на вуліцы Танкістаў – да вайны гэту вуліцу называлі Мядзвецкай. Гонарам сям’і быў прадзед Надзеі – протаіерэй, настаяцель царквы ў Залессі, айцец Ігнат Ігнатовіч. Але калі падумаць… Хіба звычайны хлопец мог зацікавіць дзяўчыну, якая ўзрастала ў такой высокадухоўнай атмасферы? Дзяруга не быў звычайным. Дзяцінства ў Сашы было цяжкім. Яго бацька рана памёр, пакінуўшы жонку з пяццю дзецьмі. З юнага ўзросту хлопец сам станавіўся на ногі. Ён скончыў польскую гімназію, а пасля - беларускія настаўніцкія курсы ў Вільні. Інтэлігентны малады чалавек спадабаўся гімназістцы Надзеі, якая пазней стала яго жонкай. Увайсці ў дом Капусцінскіх – гэта быў, напэўна, падарунак нябёсаў за тыя цяжкасці, якія Дзяруга перажыў у юным узросце. Часам мне здаецца, што Дзяруга быў самародкам. Музычнай адукацыі не меў, а вучыў дзяцей спяваць і граць на музычных інструментах, кіраваў аркестрам. Мастацкай вучэльні не заканчваў, а рабіў сапраўды мастацкія фотаздымкі. У дыпламаваных псіхолагаў не вучыўся, а быў псіхолагам ад Бога. І педагогам таксама. Читать дальше

Музыка добра ўплывае на кару галаўнога мозга. Дапамагае расслабіцца, здымае  нервовае напружанне. На думку вучоных, найбольшую карысць людзям можа прынесці класічная і народная музыка. Цікава, ці ведаў пра гэта Аляксандр Дзяруга, калі выбіраў творы для рэпертуару цымбальнага аркестра? Хутчэй за ўсё ведаў.   А пра тое, што адсутнасць музычнага слыху – такая ж рэдкасць, як, напрыклад, прыроджаная слепата? Безумоўна, у кагосьці музычны слых развіты цудоўна, у кагосьці – горш. У большасці людзей музычны слых развіты дастаткова, каб займацца музыкай. Ведаў Аляксандр Анісімавіч і пра гэта. Інакш, як можна растлумачыць той факт, што маэстра браў у свой калектыў усіх жадаючых? А яшчэ ён быў упэўнены, што навучыць граць на музычным інструменце можна любога чалавека. Галоўнае – знайсці “свой інструмент”. Читать дальше

Тое, што музыка займае ў жыцці майго субяседніка адно з вядучых месцаў, пацвярджаюць інструменты, якія надзейна асталяваліся ў яго рабочым кабінеце: дзве гітары, балалайка, домра, цымбалы і клавішы. Адразу зазначу: ён не музыкант па прафесіі. Хаця натура творчая – скульптар, графік, жывапісец, заслужаны дзеяч мастацтваў Рэспублікі Беларусь. Напэўна, не памылюся, калі скажу, што музычнае мастацтва і фатаграфія  ўвайшлі ў жыццё Уладзіміра Церабуна адначасова з выяўленчым і дэкаратыўна-прыкладным мастацтвам. І не пакідаюць. Читать дальше

Маладым смаргонцам імя Аляксандра Дзяругі мала што гаворыць. А вось для тых, каму за пяцьдзясят, хто жыў у Смаргоні ў 40-70-я гады мінулага стагоддзя, гэта імя гучыць ганарова. Дзяруга – эпоха. Дзяруга – сімвал. Дзяруга – пуцяводная зорка, смаргонскі Макаранка. Як мне здаецца, Кузьма Чорны, калі сцвярджаў, што чалавек – гэта цэлы свет, пазіраў на нашага земляка. Читать дальше

На свяце было ўсё: і звязда, і Каза, і калядоўшчыкі… У цэнтр творчасці дзяцей і моладзі запрасілі на беларускі калейдаскоп зімовых святаў. Удзел у ім прынялі людзі сталага ўзросту. Імпрэзу арганізавала цэнтральная раённая бібліятэка сумесна з дабрачынным грамадскім аб’яднаннем “Смаргонская ініцыятыва”. Читать дальше

«Почему этот большой мальчик на коляске? Почему бабушка идет по улице, стуча перед собой палочкой? Почему дядя так странно ходит?» - вопросы, которые задают дети, увидев на улицах людей с ограниченными возможностями, не по-детски серьезны. От ответа взрослого, которому адресуется вопрос, напрямую зависит, будет ли этот ребенок через 20 лет называть человека с инвалидностью калекой и голосовать против установки пандуса в подъезде. Читать дальше

«Красоту женщины на тридцать процентов определяет природа и на семьдесят - украшения, которые на ней надеты». Читать дальше

На троне восседала Ее Величество музыка. Не надменная, а улыбчивая и добродушная. И необычайно красивая. В изящных руках она держала волшебную палочку. Время от времени она плавно и нежно ею взмахивала. Взмах – и зазвучала музыка. Второй – и полилась песня. Еще один – в вихре танца закружились пары… Читать дальше

Когда я предложила Эдуарду Клуйшу встретиться, чтобы написать о нем материал, парень засомневался: «Стоит ли снова обо мне – в газету. Ведь писали уже не раз. А я ведь человек скромный». Читать дальше

Хорошая компания, приятная песня и вкусный чай со сладостями – то, что согреет в прохладный осенний день не только тело, но и душу. Именно так согревались те, кто собрался в минувшее воскресенье в городской библиотеке №3, что в районном центре культуры. Читать дальше

Што (ці хто) можа звязваць Смаргонь з міжнародным кніжным фестывалем у Эдынбургу? Фестываль - адзін з самых вялікіх у свеце, ладзіцца з 1983 года, але літаратары з Беларусі ніколі не прадстаўлялі там сваю творчасць. І хіба можна было ўявіць, што першым беларусам стане чалавек са Смаргоні? Таццяна Скарынкіна прызнаецца, што падобныя думкі не наведвалі яе галаву. Читать дальше

Участница телепроектов «Танцы со «звездами» и «Последний герой-3» и сейчас в отличной физической форме. Худенькая, тоненькая, очень подвижная и заводная. Читать дальше