Распачынаем новы праект «Абаранкавае сузор’е майстроў»

Шлях мядзведзяў быў далёкім. Таму іх гаспадары прыдумалі корм у выглядзе палачак. Паступова адбылася «карэктыроўка»: палачкі сталі скручваць у кругляшы, каб павадырам зручней было насіць іх на вяроўках. Кармілі мядзведзяў, і павадыры падсілкоўваліся. Неўзабаве ежа для мядзведзяў стала папулярнай у карчмах мястэчка.

Праз стагоддзі гісторыя «Мядзведжай акадэміі» і смаргонскіх абаранак не забылася. Мядзведзі і іх ласункі сталі брэндам Смаргоні. У 2017 годзе ў нашым райцэнтры прайшоў першы фестываль-кірмаш «Смаргонскія абаранкі», сёлета, 28 чэрвеня, ён пройдзе ў чацвёрты раз.

З гэтай нагоды мы распачынаем у газеце новы праект «Абаранкавае сузор’е майстроў». Мы раскажам пра людзей, якія, натхніўшыся гісторыяй пра смаргонскія абаранкі і танцуючых мядзведзяў, сталі ствараць свае творы: вершы, казкі, вырабы і нават манументальныя работы. Мы пакажам, што гісторыя – гэта не толькі музейныя экспанаты, але і жывая традыцыя, якая працягваецца ў творчасці. Запрашаем вас у падарожжа па свеце, дзе легенды набываюць новыя формы, а кожны новы твор – гэта нітка, якая злучае пакаленні.

На крылах Пегаса

Мясцовая паэтка Ірына Гаева свой першы твор, прысвечаны смаргонскім абаранкам, напісала ў 2017 годзе. «Я родам з Мядзельшчыны, з дзяцінства памятаю, як бацькі і цётка расказвалі пра смачныя смаргонскія абаранкі, пра Язэпіху – жанчыну з вёскі Савічы Пастаўскага раёна, якая пехатой зімой праз азёры Свірскае і Вішнеўскае хадзіла ў Смаргонь, купляла абаранкі і прыносіла на продаж. А летам самі гаспадары прывозілі прысмакі на вазах і прадавалі на кірмашах у Мядзелі і Паставах, – удакладняе Ірына Ніканораўна. – На жаль, мне не ўдалося паспрабаваць сапраўдную смаргонскую абаранку, бо на той час іх перасталі выпякаць у Смаргоні. Але напярэдадні першага фестывалю-кірмашу «Смаргонскія абаранкі» дзіцячы ўспамін лёг у аснову пісання верша «Абаранкі адмысловыя».

Неўзабаве гэту тэму я раскрыла яшчэ ў адным сваім творы – песні «Смаргонскія абараначкі». Напісала верш, а музыку – Васіль Карпец, кіраўнік вакальнага гурта «Крынічанька», які працуе ва УТЦСАН «Цёплы дом» і ўдзельніцай якога я з’яўляюся. З гэтай песняй мы шмат дзе выступалі: на розных пляцоўках у Смаргоні, а таксама ў Мінску, Іўі, Астраўцы і на станцыі Ашмяны».

Галіна АНТОНАВА

Фота з архіва газеты «Светлы шлях»

 

Абаранкі адмысловыя

Калісь чула ад старога

(Талкавалі мужыкі),

Што ў Смаргонь сто вёрст дарогі

Праз азёры напрасткі.

Як настане халадзіна,

На азёры ляжа лёд,

То Язэпіха хадзіла

На Смаргоншчыну ў паход.

Не сядзелася на печы.

«Адмахае» праз снягі!

І прыносіла ў заплеччы

Смачны груз і дарагі.

Бабкі звараць бульбу, рэпу,

У кут паставяць качаргу

І імчацца да Язэпа

Па баранкі, у чаргу.

Так было, што іншым ранкам

І свае яны пяклі.

Ды з Смаргоні абаранкі

Адмысловымі былі!

Абаранкаў слава гэта

Разляталася далёка:

Даляжаць маглі да лета

І ўсё роўна вабяць вока!

Водар і памеры мелі,

А ўжо смак – і не кажы!

Ураз ад шчасця дзеці млелі,

Слінку зглытвалі мужы.

За сняданнем часта ранкам

Наш дзядуля ўспамінаў:

«Гэткіх смачных абаранкаў

Больш нідзе не каштаваў!».

Статьи по теме: