Свет гісторый нашых продкаў

Арыгінальныя пано, прыгожыя фігуркі і цэлыя кампазіцыі… Хіба можна паверыць у тое, што ўсё гэта зроблена не з гліны і не з гіпсу?

Алена Ларыёнава, кіраўніца гуртка “Юны мастак”, які працуе ў Вішнеўскім Доме культуры, упэўнена: “Калі дзіця любіць рабіць нешта сваімі рукамі, а пластылін ўжо надакучыў, варта паспрабаваць салёнае цеста. Яно дае бязмежны прастор для творчасці – пачынаючы з самастойнага прыгатавання самога цеста і заканчваючы гульнямі з атрыманымі вырабамі.

Лепка – карысны занятак як для дарослых, так і для дзяцей, бо развівае дробную маторыку рук, уяўленне, творчыя здольнасці. Салёнае цеста зусім не ліпне да рук, не пэцкае рэчы, а гатуецца з самых простых інгрэдыентаў: шклянка мукі, шклянка дробнай солі “Экстра”, перамяшаць і паціху дадаваць вады. Размешанае цеста не павінна быць рэдкім. Гатовыя рэчы сушацца (можна і ў духоўцы), пакрываюцца фарбай, а потым лакам”.

У гурток да Алены Віктараўна спяшаюцца дзеці малодшых класаў. Пасля напружанага школьнага дня такія заняткі - сапраўдная перазагрузка. А якія цудоўныя рэчы малыя робяць сваімі рукамі! Алена паказала нам кампазіцыю, якая была створана да Вялікадня: ваза ў выглядзе курачкі і распісныя яечкі – выдатнае ўпрыгожванне святочнага стала.

У Алены Віктараўны ёсць дзве сястры. Таксама асобы творчыя. Наталля Жураўлёва працуе ў Смаргонскім цэнтры творчасці дзяцей і моладзі, вядзе гурток “Мяккая цацка”. Марына Зенкевіч – у раённым Доме рамёстваў. Яна цудоўная вязальшчыца, нават робіць рэчы ў тэхніцы ярнбомбінг (вязанае графіці – малады кірунак у вулічным мастацтве). Стварыла і цэлую “армію” лялек-мотанак, а таксама з рознымі травянымі напаўняльнікамі, лялек на заварнік, тэкстыльных.

Асвоіла гэту творчасць і Алена Ларыёнава. Шмат зацікаўленых сабралася каля выставы яе лялек-мотанак, якая была прадстаўлена падчас падвядзення вынікаў работы сферы культуры за мінулы год. Некаторыя ўдзельнікі мерапрыемства нават загадвалі жаданне і  завязвалі стужачкі на рукі ляльцы Жаданніцы.

 Побач стаялі Берагіня (своеасаблівая памочніца гаспадыні, сімвал дабрабыту і дастатку), Радасцея (тая, што нясе радасць і аптымізм людзям, яе можна пазнаць па руках, паднятых угару), Спадарожніца (аберагае ў дарозе), Дабрабытніца ( у яе кладуць  манету, каб яна несла багацце ў сям’ю)...

Як вядома, раней такія лялькі былі атрыбутамі кожнага славянскага дома. Лялек рабілі на святы, важныя падзеі і па іншых асаблівых прычынах. Лялькі-абярэгі выконвалі розную “працу”: гульнявыя – рабіліся толькі для забавы дзяцей, не выконвалі ролю містычных ахоўнікаў. Гэта былі цацачныя птушкі або звяры, а не фігуркі людзей. Абрадавыя – служылі ў адпраўленні абрадаў. Да зімовага сонцастаяння, напрыклад, рабілі Каляду. Гэтую фігурку спальвалі падчас абраду ў азнаменаванне перамогі над сіламі зімы. Лялькі-абярэгі рабіліся спецыяльна для абароны дзяцей, для маладых людзей - хлопцаў і дзяўчат, для цяжарных, для дабрабыту і росквіту роду. Такія лялькі Алена Ларыёнава звычайна рыхтуе да купальскага свята, якое стала брэндавым для Вішнева.

“Да кожнай лялькі прыглядаюся, перадаю ёй свае думкі, эмоцыі. Пакуль зраблю, яна становіцца для мяне роднай”, - усміхаецца наша суразмоўца. Лялькі-мотанкі робяць і юныя вішнеўцы, спасцігаючы пры гэтым цікавую гісторыю нашых продкаў.

Галіна АНТОНАВА.

Фота аўтара.